Het was 16 juni 2019 toen ik met een gigantische paniekaanval op het station van Utrecht Centraal stond toen een onbekende man naar mij toe kwam.
Deze dag vierde mijn vriend en ik ons 1-jarig jubileum in Ouwehands Dierenpark en gingen we daarna nog even langs familie van mijn vriend. Eigenlijk kon ik toen al weten dat het reizen met de trein geen succes zou worden, maar goed. Ik besloot het alsnog te doen, want ik moest naar huis. Enigszins overprikkeld stapte ik dus op de trein.
Zoals gewoonlijk belde ik met mijn moeder. Dit doe ik eigenlijk altijd als ik solo reis. Het geeft een stukje veiligheidsgevoel, want als er wat gebeurd dan kunnen zij mij meteen helpen, toch? Het was simpelweg wachten tot het tijdens deze treinreis een keer 'mis' ging.
En dat gebeurde, tijdens de overstap op Utrecht Centraal. Ik had enorm het gevoel dat ik elk moment wakker zou worden uit een droom (derealisatie). Het gevoel benauwde me en een zware paniekaanval met hyperventilatie volgde. Ik was zo bang dat ik zou flauwvallen en op dit moment realiseerde ik me dat mijn ouders er alleen via de telefoon voor mij konden zijn. Er was niemand die mij kon aanraken en even gerust kon stellen.
Totdat iemand op het perron mij in paniek zag bellen. Hij liep naar mij toe en zonder iets te zeggen gaf hij mij een knuffel waarop de woorden volgde: 'ik zie dat je paniek hebt. Ik herken het, ik heb het namelijk ook gehad."
Ineens kreeg ik ook antwoord op de vraag, als er iets met mij gebeurd, wie helpt mij dan? De beste hulp komt vaak uit onverwachte hoek.
Hij stelde me gerust, bleef met me praten en begeleidde me naar de trein die mij naar huis zou brengen. Toen hij hoorde dat mijn ouders al bij het station in mijn thuisstad waren, zag hij dat het goed was. Hij lichtte nog wel de conducteur in die gedurende de reis af en toe bij me kwam kijken.
Liefs, Demi
